Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΛΗ ΧΟΥΝΖΑ ('Η ΧΟΥΝΤΖΑ) ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ

H φυλή Χούνζα (Hunza) έγινε γνωστή στον κόσμο τη δεκαετία του '70. Η φυλή Χούνζα ήταν ένα μικρό βασίλειο σε μια απομονωμένη πεδιάδα, περικυκλωμένη από βουνοκορφές της οροσειράς των Ιμαλαϊων (στην οροσειρά του Καρακορούμ), με μήκος 160 km και μόνο 1.6 km σε πλάτος σε υψόμετρο τα 2500 μέτρα. Πρωτεύουσα του βασιλείου είναι το Baltit. Σήμερα η περιοχή ανήκει στο Πακιστάν στα σύνορα με το Αφγανιστάν , Ρωσία, Κίνα, Κασμίρ και Κίνα. H δύσκολη πρόσβαση στη φυλή Χούνζα ευνόησε την απομόνωσή της έτσι ώστε στα τέλη της δεκαετίας του 50 κανένα από τα παιδιά δεν είχε δει ποτέ του τροχό αυτοκινήτου.

Οι κατοικοι της περιοχής αποκαλούνται Hunzakuts και η γλώσσα τους Burushaski, διαφοροποιείται από τις γειτονικές γλώσσες και φαίνεται ότι έχει πολλά στοιχεία από την Ελληνιστική περίοδο. Σήμερα τα παιδιά μαθαίνουν την τοπική γλώσσα που ισχύει στο Πακιστάν.

Η ιστορία της φυλής Χούνζα φαίνεται να ξεκινά από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου (356-323 πΧ) Τρεις στρατηγοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου φαίνεται ότι παντρεύτηκαν γυναίκες της Περσίας και μέσω αυτών ήρθαν σε συνεννόηση με τους Πέρσες για τα σχέδια του Μ Αλεξάνδρου. Αυτό όμως μαθεύτηκε και ο Μ Αλέξανδρος το θεώρησε προδοσία. Έτσι οι στρατηγοί, οι γυναίκες τους και οι ακόλουθοί τους κατέφευγαν στην πεδιάδα, η οποία έγινε η περιοχή των Χούνζα , επειδή αποτελούσε ένα τέλειο κρησφύγετο.

Στη φυλή της Κοιλάδας Χούνζα, ακόμα και σήμερα, παρατηρούνται πολλά μέλη να φέρουν διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά από ότι οι γειτονικές περιοχές, γεγονός που αποδίδεται στους Μακεδόνες προγόνους τους. Ανοιχτόχρωμα πρόσωπα, φωτεινά χαρακτηριστικά, σε πολλές περιπτώσεις μπλε ή πράσινα μάτια. Είναι αξιοσημείωτο ότι κυριαρχεί και το σύμβολο του Μ Αλεξάνδρου που είναι τα δύο κέρατα του τράγου των Αιγών, που κοσμεί τα σπίτια και τα Φρούρια.

Γρήγορα η περιοχή εξελίχθηκε σε βασίλειο και ο βασιλιάς ονομάστηκε Mir. Ο Βρετανικός στρατός που ανακάλυψε τους Χούνζα το 1891 αναφέρει ένα πληθυσμό 8000 κατοίκων που είχαν καλή υγεία. Γενικά οι άνθρωποι της φυλής ζούσαν και ζουν μια πολύ λιτοδίαιτη ζωή σε ένα υπογόνιμο έδαφος. Ζούσαν από τα ζώα τους κυρίως τα οποία τα εξέτρεφαν στις αυλές τους ή σε υψηλότερο υψόμετρο το καλοκαίρι.

   Η φυλή σήμερα αποτελείται από περίπου 50.000 άτομα, ενώ η περιοχή  είναι ένας είδος πριγκιπάτου, ενταγμένου μέσα στο Πακιστάν από το 1974, με πολιτικό και πνευματικό ηγέτη της Πρίγκιπα Μιρ. Σήμερα η η πανάρχαια και δύσβατη διαδρομή του δρόμου του μεταξιού, μέσω του περάσματος Khunjerab, όπου ανταμώνει το Καρακορούμ του Πακιστάν με το Παμίρ της Κίνας και την Επαρχία Ξιν Γιανγκ δεν υφίσταται ως απομωνομένη εξαιτίας κυρίως των νέων δρόμων. Επίσης στη φτωχή γη των Hunza φυτεύτηκαν δεκάδες οπωροφόρα δέντρα εμπλουτίζοντας το τραχύ τοπίο.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ HUNZA

Το 1958 ο Mir Muhammed Jamal Khan προσκάλεσε τον οφθαλμίατρο Dr. Allen E. Banik σε ένα ύψωμα στο παλιό Παλάτι πάνω από το Baltit. Πριν ξεκινήσουν ο Mir είπε στον γιατρό να προηγηθεί από αυτόν στην ανάβαση καθώς ήθελε να ντυθεί για την περίσταση. Ο Dr Banik και ο φωτογράφος του με πλύ κόπο ανέβηκαν το ύψωμα και ξεκουράστηκαν για λίγο πριν μπουν στο Παλάτι. Όταν μπήκαν μέσα είδαν τον Mir άνετο και ξεκούραστο να τους περιμένει με τα βασιλικά του ρούχα. Από τότε ξεκίνησε η φημολογία για τις ικανότητες των ανθρώπων της φυλής Hunza.

   Τα άτομα Hunza ζούσαν πάντα μια λιτοδίαιτη ζωή γεγονός που ερμηνεύει την σπανιότητα σε καρδιαγγειακά νοσήματα καθώς και νοσήματα που συνδέονται με τη παχυσαρκία και το δυτικό τρόπο διατροφής.

   Η αλήθεια είναι όμως ότι στην πραγματικότητα οι Hunza δεν ήταν τόσο υγιείς όσο πιστεύεται. Ο John Clark που έζησε μαζί τους τη δεκαετία του 1950 για 20 περίπου μήνες (Hunza-Lost Kingdom of Himalayas-1956) αναφέρει ότι προσέφυγαν σε αυτόν πάρα πολλοί άνθρωποι με διάφορες ασθένειες προκειμένου να τους βοηθήσει όπως μπορούσε. Μεταξύ αυτών των ασθενειών ήταν η δυσεντερία, μολύνσεις, ελονοσία, πνευμονίες, αρθρίτιδεσ κα. Μετά μάλιστα από μια μελέτη του σε αγόρια που παρακολουθούσαν σχολείο (στα κορίτσια δεν επιτρεπόταν) παρατήρησε ότι πολλοί από τους μαθητές είχαν χάσει ένα τουλάχιστον νέο άτομο στην οικογένεια τους (γονιό ή αδελφή,ό). Ακόμα και τα σπίτια δεν είχαν ούτε παράθυρα ούτε καμινάδα και το χειμώνα ο καπνός κάπνιζε τα δωμάτια που ήταν δίπατα με μια τρύπα στην οροφή για τον καπνό.

   Το ποσοστό βρεφικής και παιδικής θνησιμότητας έφτανε το 30% ενώ δεν υπήρξαν ποτέ ληξιαρχικές πράξεις γέννησης για να επιβεβαιωθεί η μακροζωία των γερόντων. Επιπλέον αυτό υποδηλώνει ότι αυτοί που άντεξαν είχαν πολύ «υγιή γονίδια» γιατί ο τραχύς τρόπος ζωής θα τους είχε εξαντλήσει.   
    Η φημολογία για την παρατήρηση ότι οι άνθρωποι της φυλής αυτής ποτέ δεν αρρώσταιναν από καρκίνο επειδή διατρέφονταν είναι υπό διερεύνηση. Δεν υπάρχει καμιά επιστημονική μελέτη που να αποδεικνύει ή να αποκλείει αυτό το γεγονός ούτε καταγραφή των καρκίνων στη φυλή ούτε λεπτομερής καταγραφή των διατροφικών τους συνηθειών. Η αλήθεια είναι ότι συνηθίζουν να τρώνε τα κουκούτσια των βερίκοκκων ενώ οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν το λάδι που έβγαζαν από τα κουκούτσια των βερίκοκων χειροκίνητα για τα φαγητά και τις σαλάτες τους. Αυτό έχει συσχετισθεί με την καταπολέμηση του καρκίνου όμως κυρίως από την εναλλακτική ιατρική και όχι από την επιστημονική κοινότητα.