Θεραπεία Οξυγόνου (οζονοθεραπεία)
1. Υπεροξείδιο του υδρογόνου H2O2 (hydrogen peroxide):
ισχυρό οξειδωτικό μόριο που εκτός των άλλων χρησιμοποιείται ως λευκαντικό και αντισηπτικό (σε αραιό διάλυμα μεταξυ 3-8 %, είναι το γνωστό οξυζενέ).
Το καθαρό H2O2 έχει pH of 6.2 (ελαφρό όξινο) ενώ το pH ελαττώνεται σε 4.5 σε
υδατικό διάλυμα περίπου 60%. Το υπεροξείδιο του υδρογόνου απομονώθηκε πρώτη φορά το 1818 από το Louis Jacques Thénard μετά από αντίδραση του υπεροξείδιου του βαρίου με νιτρικό οξύ.
Υπεροξείδιο
Μια ομάδα υπεροξειδίου περιέχει πάντα ένα δεσμό οξυγόνου με οξυγόνο [O−O]2–. Το πιο απλό υπεροξείδιο είναι το υπεροξείδιο του υδρογόνου.
2. Θεραπεία Υπερβαρικού οξυγόνου (Hyperbaric oxygen therapy)
ελλ υπέρ+βάρος (πίεση)
Η θεραπεία υπερβαρικού οξυγόνου είναι η χορήγηση οξυγόνου σε ποσοστό 100%, σε πίεση μεγαλύτερη της ατμοσφαιρικής που είναι 1 ΑΤΜ και σε όλο το σώμα. Στην ατμόσφαιρα το οξυγόνο αποτελεί το 20% και το υπόλοιπο 80% αποτελείται από άζωτο.
Σήμερα η θεραπεία του υπερβαρικού οξυγόνου χρησιμοποιείται σε καταστάσεις φλεγμονών και οιδημάτων (κακώσεις, εγκαύματα) επειδή μειώνεται η αιματική παροχή, προβλημάτων κακής μικροκυκλοφορίας εξαιτίας νοσηρών καταστάσεων ((π.χ. διαβητική μικροαγγειοπάθεια - αθηρωματικές βλάβες με μερική απόφραξη του αυλού κλπ.), ως αντισηπτικό κυρίως έναντι αναερόβιων μικροοργανισμών (χρήσιμο σε καταστάσεις χαμηλής ανοσολογικής άμυνας όπως μετά από ακτινοβολία) . Επίσης επειδή ελαττώνει τον όγκο του εγκλωβισμένου αέρα κατά 2/3 και για το λόγο αυτό χρησιμοποιείται σε δηλητηριάσεις από τοξικά αέρια (πχ μονοξείδια και κυανίδια) ή στην εμβολή του εγκεφάλου από αέρα και στη Νόσο Δυτών (αερομβολισμό).
Παρενέργειες από τη θεραπεία είναι παρόμοιες σαν αυτές των νόσων των δυτών, ενώ αναφέρεται και επιτάχυνση περιπτώσεων καταρράκτη ή τύφλωσης. Τα όργανα του σώματος, αντιδρούν στην υπεροξία με αγγειοσύσπαση και ελάττωση της αιματικής ροής. Η αιματική παροχή μειώνεται για αυτό το οξυγόνου του πλάσματος είναι υπεραρκετό για τους ιστούς (παράδοξο οξυγόνου).
3. Όζον (Ozone,O3,)
Τριατομικό μόριο από τρία άτομα οξυγόνου. Πήρε το όνομά του επειδή θεωρήθηκε ότι κατά την παραγωγή του σε φαινόμενα αστραπών προσδίδουν μια οσμή (ὄζειν), αν και αυτή οσμή δεν είναι το αποτέλεσμα από το όζον αλλά από τα ιόντα που παράγονται κατά τη διάρκεια των χημικών αλλαγών.
Είναι ισχυρό τοξικό και ιδιαίτερα οξειδωτικό μόριο, πολύ περισσότερο από το O2,με χαρακτηριστική οσμή και κυανό χρώμα. Επίσης είναι ασταθές σε υψηλές συγκεντρώσεις το οποίο μεταπίπτει στο ατμοσφαιρικό :
2 O3 → 3 O2
Αν και η οζονοθεραπεία προτείνεται τα τελευταία χρόνια για την αντιμετώπιση μιας σειράς νόσων η FDA (Food and Drug Administration) Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων, αναφέρει ότι, "προκειμένου το Όζον να είναι αποτελεσματικό ως μικροβιοκτόνο, πρέπει να περιέχεται σε συγκέντρωση πολύ μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να γίνει ανεκτή με ασφάλεια από τον άνθρωπο και τα ζώα»
ΟΞΥΓΟΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ
Από ότι προκύπτει και από τα παραπάνω η οξυγονοθεραπεία αποβλέπει στην παροχή οξυγόνου στο σώμα σε μεγαλύτερες ποσότητες από ότι κανονικά. Βάση γι’ αυτή τάση αποτέλεσε η διαπίστωση του Γερμανού Νομπελίστα Otto Warburg (1931) ότι ο καρκίνος έχει ένα τελείως διαφορετικό τρόπο μεταβολισμού, σε ότι αφορά την εξοικονόμηση ενέργειας για την επιβίωσή του. Ενώ τα φυσιολογικά κύτταρα χρησιμοποιούν εναλλακτικά αναερόβιο ή αερόβιο μεταβολισμό της γλυκόζης τα καρκινικά κύτταρα χρησιμοποιούν κυρίως τον αναερόβιο μεταβολισμό (δεν απαιτείται οξυγόνο).
Όμως φαίνεται ότι δεν υπάρχει κανένα συμπέρασμα εάν:
1) η επαναφορά των επιπέδων οξυγόνου θα αντιστρέψει και τις παθολογικές μεταβολικές οδούς στα καρκινικό κύτταρα που έχουν ήδη αρχίσει
2) εάν η αύξηση του εξωκυτταρικού οξυγόνου συνεπάγεται και την αύξηση στο εσωτερικό του κυττάρου
Κατά το 2ο παγκόσμιο Πόλεμο οι γιατροί χρησιμοποιούσαν το όζον για να θεραπεύσουν πληγές καθώς επίσης και το αποτέλεσμα από τοξικά αέρια. Ενώ στη δεκαετία του 1920 το όζον και το υπεροξείδιο του υδρογόνου χρησιμοποιήθηκαν στην αντιμετώπιση της γρίπης.
Μία από τις πρώτες δημοσιεύσεις για τη δράση του υπεροξειδίου του υδρογόνου από τον I.N. Love, MD, το 1888 (Journal of the American Medical Association). Ο Dr. Love περιέγραψε μία περίπτωση όπου διαπίστωσε ότι απομάκρυνε το πύον από τη μύτη και το λαιμό από ένα παιδί με διφθερίτιδα και το πρότεινε και για τον καρκίνο της μήτρας. Χωρίς όμως να δίνει λεπτομέρειες για την ομάδα των ασθενών του.
Το 1919, ένας γιατρός από το Ντητρόιτ ο William F. Koch ανέφερε ότι ο καρκίνος είναι αποτέλεσμα μιας τοξίνη κι ότι μπορούμε να τον θεραπεύσουμε αν τον απομακρύνουμε. Και για το λόγο αυτό πρότεινε την γλυοξιλίδη (glyoxylide) ένα μόριο με οξυγόνο το οποίο το ένεσε σε μυς ασθενών . Το 1942, το FDA κατηγόρησε τον Dr. Koch για εσφαλμένα συμπεράσματα πάνω στη γλυοξιλίδη. Επιπλέον έρευνες που ακολούθησαν δεν επιβεβαίωσαν καμία αντικαρκινική δράση της γλυοξιλίδης αυτό όμως δεν στάθηκε αρκετό να εμποδίσει τη χρήση της από την εναλλακτική ιατρική.
Σύμφωνα με μελέτη που χρησιμοποιήθηκε σε ποντίκια με οξειδάση της γλυκόζης που διασπά γλυκόζη ελευθερώνοντας οξειδάση και η οποία προσδένεται σε μικροσφαιρίδια τα οποία φτάνουν στο κέντρο του όγκου απέδειξε ότι αύξησε την επιβίωση των ποντικών αυτών.
Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να σημειωθεί ότι το υπεροξείδιο του υδρογόνου είναι επικίνδυνο σε κατάποση σε υψηλές συγκεντρώσεις, (περίπου 35%) έναντι του 3% που χρησιμοποιείται ως αντισηπτικό στο δέρμα. Από την άλλη το FDA αναφέρει ότι εάν το Η2Ο2 περιέχεται στο φαγητό αυτό καταλήγει σε νερό και οξυγόνο πριν φτάσει στον καταναλωτή. Επίσης παρατηρούνται σε από ναυτία. Έγκαυμα σε στόμα και στόμαχο, ή ακόμα και θάνατο.
Ενέσεις με υπεροξείδιο του υδρογόνου μπορούν να οδηγήσουν στη δημιουργία φυσαλίδων οξυγόνου που μπλοκάρουν τη ροή του αίματος και δημιουργούν γάγγραινα ή εμβολή.
Για καμία θεραπεία από τια παραπάνω δεν έχουν καταγραφεί αποτελέσματα σε έγκυες και για το λόγο αυτό πρέπει να αποφεύγονται από εγκυμονούσες.
Cassileth B.Oxygen therapies. Oncology (williston Park) 2009 Nov 30;23(13):1182.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου